پادکست ترکی استانبولی: افسانه قلعه دختر در استانبول
Kız Kulesi
افسانه «قلعه دختر» در استانبول | داستانی از عشق و سرنوشت
Boğaz’ın sularında, bir kule durur…
در آبهای بسفر، برجی ایستاده است…
Geceleri feneri, gündüzleri sırrı parlar.
شبها فانوسش میدرخشد، روزها رازش.
Ona “Kız Kulesi” derler.
به آن «برج دختر» میگویند.
Bu, kaderden kaçmaya çalışan bir babanın, ve kaderle yüzleşen bir kızın hikâyesidir.
این داستان پدری است که از سرنوشت میگریزد و دختری که با آن روبهرو میشود.
افسانه Kız Kulesi (قلعه دختر)
Yüzyıllar önce, Konstantiniyye’de bir hükümdar yaşarmış.
قرنها پیش، در قسطنطنیه پادشاهی زندگی میکرد.
Tek bir evladı varmış: ay yüzlü, deniz gözlü bir kız.
او تنها یک فرزند داشت: دختری با چهرهای چون ماه و چشمانی چون دریا.
Bir gün saraya bir kâhin çağrılır.
روزی پیشگویی را به قصر دعوت کردند.
Kâhin der ki: “Kızınızın, on sekizinci yaş gününde, bir yılanın zehriyle ölecek.”
پیشگو گفت: «دخترت در روز تولد هجدهسالگیاش بر اثر نیش ماری خواهد مرد.»
Hükümdar, korkusunu akılla yener sandı.
پادشاه گمان کرد با عقل میتواند بر ترسش غلبه کند.
Boğaz’ın ortasında bir kule yaptırdı; taş üstüne taş, dalga üstüne umut.
در میانهی بسفر برجی ساخت؛ سنگ روی سنگ، امید روی موج.
Kızı, bu kuleye yerleştirdi. Ne yılan yaklaşsın, ne kehanet.
دخترش را در آن برج جای داد تا نه ماری نزدیک شود، نه پیشگویی حقیقت یابد.
Günler, aylar, mevsimler geçti.
روزها، ماهها و فصلها گذشتند.
Kız, gökyüzünden bulut okur, dalgalardan masal dinlerdi.
دختر، از ابرها داستان میخواند و از موجها افسانه میشنید.
Rüzgâr saçlarını tarar, gemiler ona uzaktan selam verirdi.
باد موهایش را شانه میکرد و کشتیها از دور به او سلام میدادند.
Ama yalnızlığın sesi, geceleri duvarlardan sızardı.
اما صدای تنهایی شبها از دیوارها عبور میکرد.
On yedinci yaşının son gününde, hükümdar bir kayıkla geldi.
در آخرین روز از هفدهسالگیاش، پادشاه با قایقی آمد.
Yanında altın işlemeli bir sepet dolusu meyve vardı.
با خود سبدی پر از میوههای زرین آورده بود.
Babalar bazen kaderden Kaçmak isterler, farkında olmadan onu taşırlar.
پدرها گاهی میخواهند از سرنوشت بگریزند، اما خود آن را با خود میآورند.
Sepetin dibinde, üzüm salkımlarının gölgesinde, ince bir kıvrım bekliyordu.
در ته سبد، میان سایهی خوشههای انگور، پیچشی ظریف در کمین بود.
Bir yılan…
ماری کوچک…
Kız, babasının getirdiği hediyeye gülümsedi.
دختر به هدیهی پدرش لبخند زد.
Parmakları üzümlere uzandı…
انگشتانش به سوی انگورها رفتند…
Bir an… Göz göze geldiler: yaşam ve zehir.
لحظهای… چشم در چشم شدند: زندگی و زهر.
Yılan sıyrıldı, kader konuştu.
مار خزید و سرنوشت سخن گفت.
Zaman, Boğaz’ın ortasında durdu.
زمان، در میانهی بسفر ایستاد.
Hükümdar, kızını kollarına aldı.
پادشاه دخترش را در آغوش گرفت.
Kaderden kaçılmaz, deryanın ortasında saklansan bile .
گفت: «از سرنوشت نمیتوان گریخت، حتی اگر در میان دریا پنهان شوی.»
Ve kule, o günden sonra bir ad aldı: Kız Kulesi.
و از آن روز، آن برج نامی یافت: برج دختر.
پیام داستان: ترس، پذیرش، شجاعت
İnsan bazen korkusunu kalelerle örer.
آدمی گاه ترسش را با دیوارهای بلند پنهان میکند.
Ama korkumuz, en güvenli sandığımız sepette bile saklanabilir.
اما ترسمان، حتی در امنترین سبد هم پنهان میشود.
Belki de mesele kaçmak değil… kabul edip cesurca yaşamak.
شاید مسئله فرار کردن نباشد… بلکه پذیرفتن و با شجاعت زیستن باشد.
Gece olduğunda Boğaz’a bak.
وقتی شب شد، به بسفر نگاه کن.
Kulenin ışığı yanıyorsa, bil ki bir baba hâlâ dua ediyor, bir kız hâlâ gülümsüyor, ve şehir sırlarını dalgalarla saklıyor.
اگر چراغ برج روشن است، بدان پدری هنوز دعا میکند، دختری هنوز لبخند میزند، و شهر رازهایش را در دل موجها پنهان میکند.
پادکستهای مرتبط
اگر از این افسانه خوشت آمد، پادکستهای دیگر ما درباره افسانهها و فرهنگ استانبول را هم گوش کن:
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.